Selam,

Aradan çok ama çok zaman geçti. Herhalde hiç abartmıyorum 18-19 yıl öncedir.  O zaman ben bekarım, Antalya’da ablamda kalıyor ve orada çalışıyorum. Ablamın çok sevdiği bir arkadaşı vardı, Sevgili Şermin Abla. Birgün Şermin Ablaya misafirliğe gittik. Kendisi bir o kadar iyi, bir o kadar da becerikli ve yaratıcı bir hanımdı. Hiç unutmuyorum o günü, hala dün gibi. Oğlunun odasına iki tane tablo çalışmıştı kendisi. Biri dalgalar içinde bir gemi, diğeri ise bir at başıydı. Duvarda gümüş gibi parlayan bu tabloları kaçırır mıyım ben? Tabiki hayır, gün boyunca didik didik ettim Şermin Ablayı. Ama eve dönmeden de hem o tabloları nasıl yaptığını, hem de kullandığı malzemeleri, bir de iki tablonun şablonunu aldım. O hevesle de çalıştım. Sonra aradan zaman geçti, İstanbul’a döndüm, evlendim ve oğlum dünyaya geldi. Çalıştığım at başını oğlumun odasına asarım diye çerçeve yaptırmamıştım, çalıştığım haliyle duruyordu. Fakat Şermin Abla’yı çok genç bir yaşta gırtlak kanseri teşhisiyle kaybettik. Ve ben o çalışmayı bir türlü çerçeveletip, asamadım biliyormusunuz. Hala da duruyor. Yıllar sonra da ilk defa onun bana gösterdiği şekli ile alüminyum folya çalıştım. Allah yerinde rahat yatırsın sevgili Şermin Ablam, Teşekkürler…… NURDAN